Budynek tworzy wejście do Parku dla gości przybywających od strony miasta Cottbus (Chociebuż) i jest położony na granicy między wewnętrzną i zewnętrzną częścią Parku. Został zbudowany na przełomie 1848/49 roku w stylu klasycznym i służył jako dom mieszkalny dla wartownika, strzegącego jednocześnie bażantów.
Razem ze Stajniami książęcymi (Marstall) były to początkowo pomieszczenia gospodarcze Pałacu i stanowiły część starego dworu. W 1858 roku budynek został przebudowany w angielskim stylu gotyckim (styl Tudorów). Zachodnią ścianę szczytową zdobi rzeźba Marii z dzieckiem autorstwa Friedricha Drake´a. Umieszczając ponad nią krzyż, Pückler nadał budynkowi wygląd kaplicy.
Dwie końskie głowy na zachodniej ścianie szczytowej oraz wiatrowskaz na stronie wschodniej wskazują na dawną funkcję stajni, jednego z budynków gospodarczych z drugiej połowy XVIII wieku, który został przebudowany w latach 1847/50 na styl neogotycki (styl Tudorów). Tu było miejsce dla dorożek oraz dla koni Księcia, które przywiózł między innymi z Orientu, a także dla kosztownych naczyń oraz siodeł.
Historycznie główne wejście do Parku Branitz wyznaczała kuźnia parkowa, powstała w latach 1849 do 1851 we wschodniej części wewnętrznej Parku. Styl jej budowy jest połączeniem angielskiego gotyckiego stylu Tudorów i wpływów orientalnych. Budynek, oprócz funkcji kuźni książęcej, służył także jako domek wartownika. Żelazna brama wyznaczała wejście do parku wewnętrznego.
Najbliższe otoczenie Pałacu, książę Pückler zaprojektował w oparciu o angielski wzór „Pleasureground“. Chociaż właściwy Park miał wyglądać jak najbardziej naturalnie, ten teren został urządzony bujnie i okazale. Te wyjątkowe ogrody miały być salonami pod otwartym niebem, zmieniającymi swoją postać jak komnaty w Pałacu.
Z licznych altanek i pawilonów, które w czasach księcia Pücklera zdobiły parkowy obszar „Pleasureground“, do dzisiaj pozostała tylko zbudowana w 1848 roku altana (Kiosk) z pozłacanym popiersiem Henrietty Sontag (1806–1854). Pückler i światowej sławy śpiewaczka operowa mieli romans w Londynie w 1828 roku.
W jednym z listów do księżnej Lucie, Pückler już w 1850 roku wspomina o swoim zamiarze, pochówku w piramidzie na jeziorze. Miejsce na zaplanowany kurhan (Tumulus) w Branitz wyznaczył w czasie budowy grobowca w 1852 roku. Po dokładnym uregulowaniu ceremonii pogrzebowej, w lutym 1871 roku książę Pückler został złożony w swojej piramidzie pośrodku jeziora Tumulussee na ostateczny spoczynek.
W 1860 roku rozpoczęły się prace nad budową piramidy ziemnej, formowanej do 1863 roku z wykopu pod otaczające ją jezioro. Za inspirację posłużyły Pücklerowi najprawdopodobniej piramidy w egipskim Meroe lub Sakkarze, które książę odwiedził w czasie swojej podróży do Orientu w latach 1834 – 1840.
Od 1848 roku książę polecił pałacowemu ogrodnictwu zakładanie licznych szklarni, ogródków owocowo-warzywnych, uprawy rozsad i sadzonek oraz kwiatów i bylin, a także szkółkę drzew. Na przełomie 1848/49 roku została zbudowana pierwsza szklarnia, tak zwany Oberhaus. Do 1860 roku w ogrodnictwie powstały liczne szklarnie, z których do dzisiaj zachowały się Blaue Haus – Niebieski dom, nazywany tak ze względu na swoje charakterystyczne niebieskie oszklenie oraz duży Ananashaus – Dom Ananasa. Obie szklarnie są połączone kotłownią lub domem z kopułą, zwieńczoną złotym ananasem.
Schwarze See – Czarne jezioro powstało przez poszerzenie i nowe rozplanowanie starego wiejskiego jeziora: na wysepce Fuchsinsel stanął tak zwany domek łabędzi (Schwanenhäuschen) zbudowany w stylu szwajcarskim. Jego wzór książę Pückler przywiózł z podróży do Salzburga i około 1850 roku polecił wykonać i ustawić.
Nad brzegiem jeziora w 1849 roku został zbudowany „balkon“ – nazywany „rybim balkonem“ (Fischbalkon). Żeliwna balustrada została wykonana 1863 roku według projektu Karla Friedricha Schinkela. Z tego miejsca rozciąga się panoramiczny widok między innymi na góry księżycowe – Mondbergen.
Na południe od jeziora Schilfsee książę Pückler zaprojektował góry – Schlifseeberge powstałe z wykopywania ziemi pod jezioro. Otaczają one głęboką nieckę, którą Pückler odpowiednio zaadaptował i nazwał Wilczym Wąwozem (Wolfsschlucht) nawiązując do opery „Wolny strzelec” Carla Marii von Weber.
Na górze Heiliger Berg (Święta góra) w 1859 roku został postawiony krzyż (Kruzifix). Jako symbol chrześcijaństwa kontrastuje on z półksiężycem – symbolem Islamu, znajdującym się na Górach Księżycowych (Mondbergen) nieopodal Czarnego Jeziora (Schwarzer See).
Od 1850 roku książę Pückler polecił zbudować nowe gospodarstwo na wschodnim skraju wewnętrznej części Parku. Nowy folwark powstał z licznych zabudowań gospodarczych dla koni, krów i owiec i służył przede wszystkim rolnictwu w przylegającym do niego parku zewnętrznym. Oprócz obór, książę kazał zbudować w folwarku dalsze obiekty gospodarcze, jak stodoły, szopy dla pojazdów, budynki mieszkalne dla ogrodnika, woźnicy i pasterza owiec, więzienie oraz w 1856 roku dom dla inspektora folwarku. Dziś znajduje się tu Centrum dla zwiedzających (Besucherzentrum) oraz siedziba dyrekcji i administracji.
Już z pałacowego tarasu, odwiedzający Park może zobaczyć błyszczącą w oddali kulę. Znajduje się ona na górze Kugelberg przy zachodnim końcu jeziora Schilfsee. W 1861 roku umieszczono tę zwierciadlaną, wykonaną z rtęci szklaną kulę pośrodku okrągłej ławki na szczycie góry, by pokazać z bliska obserwatorowi skompresowane odbicie otaczającej panoramy Parku.
Hrabia Heinrich von Pückler, który w 1871r. po śmierci księcia Pücklera odziedziczył Branitz, polecił założyć rodzinny cmentarz w 1891r. Od tego czasu służy on jako miejsce ostatniego spoczynku członkom hrabiowskiej rodziny von Pückler. Dba o niego Fundacja.
„Arogancki od urodzenia i liberalny przez rozmyślanie i opinię“
„najzieleńsza oaza“
