Swoje nowe centrum zainteresowań znalazła we Frankfurcie nad Menem i Hamburgu, a potem w Berlinie, gdzie wraz ze swoją córką Adelheid i wychowanką Helmine szybko stały się chętnie widzianymi gośćmi salonów. Prawdopodobnie w literackim salonie Elisabeth von Staegemann Lucie poznała Pücklera. Pückler uważał ją za perfekcyjną, bywałą w świecie arystokratkę z szerokim wykształceniem i wieloma towarzyskimi kontaktami.

Po tym, jak 31-letni Pückler poślubił o 9 lat starszą, podążyła za nim do jego rodzinnego majątku rodzinnego w Mużakowie (Muskau), gdzie od 1815r. pracował on nad planem ogrodu krajobrazowego. Tu mieszka przez lata, z Pücklerem i bez niego, jednak to architektura krajobrazu staje się najważniejszym ogniwem łączącym ich związek. Parkomania pochłonęła ogromne sumy, mimo że w 1822r. para otrzymała tytuł książęcy.

Grożąca ruina finansowa doprowadziła do tego, że w 1823r. Lucie zdecydowała się na rozwód. Co prawda tylko formalny, mający na celu znalezienie przez Pücklera w Anglii zamożnej żony, dzięki której byłoby możliwe wyremontowanie Mużakowa. Rozwód został przeprowadzony w 1826r. Pückler nie znalazł w Anglii żadnej panny młodej, ale ciągu dwuipółletniej podróży napisał około 1500 listów do Lucie, które opublikowane jako „Briefe eines Verstorbenen“ („Listy umarłego”) stały się bestsellerem. Mimo, że dzięki listom, para otrzymała majątek, Mużaków został w końcu sprzedany w 1845r.

Prawie siedemdziesięcioletnia Lucie, zdobyła się na nowy start z Pücklerem w Branitz, gdzie żyła od lata 1852 roku. We wrześniu tego samego roku Lucie doznała udaru, w wyniku którego poruszała się głównie na wózku inwalidzkim. 8. maja 1854r, w czasie gdy Pückler przebywał w długiej podróży po Niemczech, Lucie umarła w Branitz. Zgodnie ze swoim życzeniem została pochowana w „przedparku“, gdzie na jej grobie, w 1857r. Pückler kazał umieścić marmurowy krzyż z inskrypcją: „Ich gedenke deiner in Liebe“ („Myślę o Tobie z miłością”).